Amin Teimouri – Mosafer

من یه مسافرم که تو غربت دنیا گم شدم
یه مجرمم که بی گناه حرف همه مردم شدم
اهل دیار عاشقا زندونیه صداقتم
محکوم دلبستنمو تبعیدیه رفاقتم
دلم شکسته و تمام آوار شده روی تنم
با خنده گریه میکنم سکوتو فریاد میزنم
بی مقصد و بی تکیه گاه دور شدم حتی از خودم
با کوله باری از خاطره راهیه نا کجا شدم
مسافره بی همسفر تنهای بی فردا منم
تو قصه های غصه هام مجنون بی لیلا منم
من از هراس خاطرات دلو به جاده ها زدم
ولی تو یادت عمریه انگار که حبس ابدم
بعد تو روزگار من تاریک تر از شبام شده
سهم من از بودن تو سیاهیه دنیام شده
سخته عذابه عاشقی دلتنگی و در به دری
همش به یادتم ولی ساده ازم بی خبری
هنوز تو لحظه ی سفر بغض گلمو میگیره
چشام به راهه و کسی سراغمو نمیگیره
سخته کسی نباشه که جای خالیتو ببینه
بهونه تو بگیره به انتظارت بشینه
مسافره بی همسفر تنهای بی فردا منم
تو قصه های غصه هام مجنون بی لیلا منم
من از هراس خاطرات دلو به جاده ها زدم
ولی تو یادت عمریه انگار که حبس ابدم