نگاتیوا زندگیم قیچی میشه سانسور
با سوزن نخ نشستم الان تو کوالالامپور
قیامت میکنه تو مخت حرفاشو با آمپول
همه دافای من متخصصن و خالکوب
جراحی میکنم رویاهامو من مثله دارکوب
اسممو میندازم گردنم یه روزی طلاکوب
میگی کتونی پاته پای ما دمپایی پاره
طرفی که سوسوله توی اکیپه مالاکاره
اینجا ستارخانه ما داریم ….
قیامت پشت بچه محلای باحاله
به همینه که اختلاف کار ما طابله
من از الهاماتم کار میسازم مال تو کامله
آخه حریف دقیق عمیق حریق مارو
واسه همینه ندیده غریبه حریمِ مارو
قیامتمو میتونی بگی روباه ناقلام
من تو ادبیات فقط دنبال آی با کُلام
بیا با رپ قدم بزن تو هر فصلی که میخوای
بیا بدش به هر نسلی
قیامت با هنر و زبر دستی
واژه هارو قافیه میکنه با تردستی
تو میگی ما سواریم رو تانک هر کسی
تو میگی چنج (Change) میکنیم تو بانک مرکزی
ریالا به دلار تو غافل از مسیر
انقد خز شده رپ که توو پاک هرکسی
دعوت نامه آوردن اونور پُسته
میگن امیر کنسرت داری تو اتمسفر
ما با خط یازده میریم اونا با وسیله
اونا عشقی کار میکنن ماها با وسیقه
من تهشم از خودم بدم میاد
میگی عاشق چیم عاشق ادبیات
کلماتو جمع میکنم من از کف خیابون
یه سرچشمه ی حیاتم اینجا شده سیانور
مثل مایه دارایی که توی بنزای قوین
یا بی ام و هایی که بچه های اینجا ندیدن
با پول باباشون خدمت سربازی خریدن
تو اوج رفاقت دره رفیقاشون مالیدن
از پایین داشتن تا اون بلا چهلو پنج دقیق فاصله
دارن با کارامونم میزنن هی هد
توی مهمونیاشونم هرشب آجیل عیده
زیر پونصد تا هزاری جیبشون باشه عیبه
ایمانِ به خدا توی زندگیاشون فیله
