Mohammad Ebrahimian – Adam Barfi

برف سنگین زمستون همه چی رو کرده پنهون
آدمای شهر برفی خوابیدن تو خونه هاشون
آدمک برفی خسته روی برف و یخ نشسته
چشماشو به انتهای شب بی ستاره بسته
دکمه ی لباسش از سنگ دلش از خواب زمین تنگ
کلاهش یه سطل خالی رو لباش خنده ی کم رنگ
دور گردنش یه شاله چشماش از جنس ذغاله
اون میخواد راه بره اما میدونه که این محاله
آدمک دلش شکسته از نشستن شده خسته
برای رفتن از اینجا برف و یخ راهشو بسته
تن اون تو یخ اسیره دوست داره که پر بگیره
حاضره برای فتح یک قدم حتی بمیره
تیله های داغ اشکش روی گونه هاش نشستن
پیچیئه تو گوش کوچه صدای ترد شکستن
هق هق گریه ی تلخش توی شب بلند اما
بسکه یخ بسته دلامون صداشو نمیشنویم ما
فردا بچه های کوچه دیدن اون رفته از اینجا
اما انگار جای پاهاش روی برف نمونده بر جا
روی برفا باقی مونده اثر یه جای خالی
یه دونه سطل شکسته با دوتا چشم ذغالی