Roozbeh Bemani – Goloole Khordan

همین که اول پاییز رفته ای یعنی
هجوم غربت من را کشانده ای تا دشت
به جان هر دوی ما را قسم نخور عشقم
به جان هردوی ما باز برنخواهی گشت
بارون نیاد پاییز نخواد
بغض منو کی میتونه خالی کنه
بی زخم و زهر به کل شهر
حال منو کی میتونه حالی کنه
هم گریه می هم خنده می
چشای تو مرز بین مرگ و بودنه
میفهممت قد غمت
فهمیدن تو مث گلوله خوردنه
نه جونمو بگیر نه پای من بمیر
منو همیشه زندگی زده
صدا اگه صداس خدا همون خداس
چرا همیشه حال ما بده
تو فرصت کمت نفس کشیدمت
که زندگیمو زیر و رو کنم
به خاطر خودم شبیه تو شدم
که آرزوتو آرزو کنم
ماهارو بغضمون یه شب میکشه
ببین دل من و تو به چی خوشه
به چی خوشه
ته سکوت ما به چی میرسه
صدای ما به گوش کی میرسه
به چی میرسه
نه جونمو بگیر نه پای من بمیر
منو همیشه زندگی زده
صدا اگه صداس خدا همون خداس
چرا همیشه حال ما بده
تو فرصت کمت نفس کشیدمت
که زندگیمو زیر و رو کنم
به حاطر خودم شبیه تو شدم
که آرزوتو آرزو کنم