مجید رضوی چهره‌ای که کمتر کسی فکر میکرد با این سرعت، شش سانس به روی صحنه برود.
او که با قطعاتی به اصطلاح مارکتی همچون “نگین قلبمی” و “اینا” به شهرت رسید چه خواهیم و نخواهیم به یکی از چهره های پاپ این روزها تبدیل شده است.
کنسرت او نیز مانند اکثریت کنسرت های امروزی بازار موسیقی سرشار از انرژی ولی خالی از هنر بود، تا تنها قسمتی که “امیر علی رحمانیان” شروع به نواختن ساز هنگدرام (هندپن) کرد، رهبری ارکستر رضوی بر عهده حسین احمدیان بود که از نظر برداشت حرفه‌ای از واژه رهبری ارکستر فاصله بسیاری دیده می‌شد.
این نوع کنسرت و موسیقی که به نحوی برای قشر نوجوان و جوان است، بسیار جای تامل و صحبت در محافل هنری داشته، ولی باید گشت و دید آیا در درازمدت بار فرهنگی و ماندگاری آن به چه نحوی است.
این مدل و یا به اصطلاح سبک چیز جدیدی نیست همان‌گونه که حتی در پیش از انقلاب هنرمندانی همچون فرهاد مهراد می‌خواندند ولی در سوی دیگر آلبوم نعمت‌الله آقاسی در لیست پر فروش ترین آلبوم ها بودند، که نشان دهنده سلایق و نیز های مختلف جامعه است.
در متن بالا قصد قیاس افراد نامبرده با یکدیگر نیست.
محمدرضا منش
