امیر عظیمی که سال ها پیش با شعری از “علیرضا آذر” که در آن به بیت “بی تو با بدن لخت خیابان چه کنم؟” اشاره می شد یا بهتر بگوییم قطعه ( بی تو )، در دل هواداران خاص خود جای باز کرده بود، بعد از ارائه آلبوم “سیب و هوس” و قطعه موفق “ماه بانو” ، این‌بار در اولین اجرای صحنه ای خود، بر روی صحنه نیز خوش درخشید.
او که رهبری ارکستر خود را به “عادل فلاح” با تجربه سپرده بود، در گروه نوازندگان خود از چهره های دیگر این عرصه نظیر “علیرضا میرآقا” بهره می برد همچنین با کوچینگ صدای “مهدی محمدی” توانست به صورت حرفه ای زنده اجرا کند، و صدای خوبی از بند او به گوش هنردوستان رسید.
در این میان تعدادی از صداها به صورت سکوئنس ( از پیش ضبط شده ) به گوش می رسید که تا زمانی که دستمزد خوانندگان و گروه در سطح حال حاضر هست مجبور به این امر طبیعی هستند، زیرا در تعداد نوازندگان باید صرفه‌جو باشند.
عظیمی با کنترل رو صدای خود توانست دو سانس اجرا را به صورت زنده برگزار کند، اما نقدی که زمزمه آن بگوش می‌رسد، کمی تفاوت میان صدای زنده و موزیک های او بود، که از نظر فنی تارهای صوتی و حنجره انسان تا یک زمان مشخصی توانایی اجرا دارند ، که همین موضوع باعث می‌شود بسیاری از بزرگان چه خارجی و یا ایرانی یک تک سانس کنسرت برگزار کنند، و همین امر و کنترل صدای باعث مقدار کمی تفاوت در اجرا می شود و به علاوه نقش مهندسی صدای سالن و شخص صدا بردار هم نیز در این مساله بسیار پر رنگی است.
در مجموع عظیمی یادآور شد در بازار بی هنر میان جوانان حال حاضر، میتوان موسیقی فاخر اجرا کرد و خوش درخشید.
این برنامه که به همت موسسه “ترانه شرقی” به مدیریت آقای “محسن رجب پور” برگزار شد، به افرادی که ایشان را صرفا به عنوان فردی بیزینس من می‌شناختند نشان داد که علاوه بر موفقیت در دنیای بیزینس،ایشان توانایی فرستادن هنرمندانی همچون امیر عظیمی را به روی صحنه دارند که به پیشبر فضای موسیقی ایران نیز کمک کند، و در فضای بی هنر حال حاضر موسیقی، یک هنرمند جوان و آینده دار را به کنسرت های ایران اضافه کردند.
محمدرضا منش
