Milad Vala – Koli

غافل چرایی؟ جانا، ز دردم
رحمت کن آخر بر روی زردم
خونم بریزی هر روز، چون من
داد از تو خواهم، گویی چه کردم؟
در دام حسنت جز دم ندیدم
وز خوان عشقت جز خون نخوردم
نقش غمم چون بر دل نوشتی
من نامهٔ خود در می‌نوردم
غافل چرایی؟جانا ز دردم
رحمت کن آخر بر روی زردم
کولی آواره تنهاست با مه و زنگار بی تو
خسته ز ابهام و اندوه مانده به نا چار بی تو
مردمکش شیشه سرد در نگهش پرسش و درد
تا چه کند کار با دل با که شود یار بی تو
خاک نسیمت گردم به زاری
باشد که آرد پیش تو گردم
ای باد مشکین، گر می‌توانی
بویی بیاور زان باغ وردم
تا دیدهٔ من دید آن صنم را
گر اوحدی را، دیدم نه مردم
کولی آواره تنهاست با مه و زنگار بی تو
خسته ز ابهام و اندوه مانده به نا چار بی تو
مردمکش شیشه سرد در نگهش پرسش و درد
تا چه کند کار با دل با که شود یار بی تو
کولی اندوهگینت تیره تر از سایه و قهر
سرد و غمین میکشد پای تا پی دیوار بی تو
سبزه ی دامان کولی لاله و گل کم ندارد
اشک بر او قطره قطره ریخته بسیار بی تو