وقتی که بیداری سخته
توی دنیای شلخته
تبر گرسنه چوبه مهربون‌ترین درخته
وقتی این صدای مغرور
توی واژه‌های مجبور
بغض پنهون ترانه است
پشت یه درخت انگور
لااقل بزار بخوابم
وقتی که صدای جنگل از تو کوچه های خلوت
وقتی می‌خورم به بن‌بست
تو دلم تنور و کور است
جز تو رویای تو رفتن
مگه راه دیگه‌ای هست
لااقل بذار بخوابم
وقتی عمرمون قراره توی بیداری تلف شه
بهترین راهه که آدم مثل اصحاب کفشه
بخند روی فواره.
بغلم کن شاید از تو عطر نارنگی بگیرم
بغلم کن شاید این بار بوی زندگی بگیرم
من طرفدار سکوتم من فراری از سقوطم
اما یه عمر مریضه قصه‌های تو گلوتم
وقتی حتی این ترانه با یه حال عاشقانه
نفسش گرفته یعنی خود خاورمیانه
لااقل بذار خواهرم خوبه واسه من به سرد دویده حتی
خوبه اگه آخرم سقوطه مدل فواره خوبه
با تو بودن با تو بودن آره خوبه آره خوبه لااقل بذار می‌خوام
وقتی عمرمون قراره توی بیداری شه
بهترین راهه که آدم مثل اصحاب کفشه
ارغوانی ارغوانی کرد بخندم ارغوانی تر بخوابم
بغلم کن شاید از تو عطر نارنگی بگیرم
بغلم کن شاید این بار بوی زندگی بگیرم
