من باده خورم و لیك مستی نكنم
الا به قدح دراز دستی نكنم
دانی غرضم ز می پرستی چه بود
تا هچون تو خویشتن پرستی نكنم
دانی غرضم ز می پرستی چه بود
تا هچون تو خویشتن پرستی نكنم
من بی می ناب زیستن نتوانم
بی باده کشید بارتن نتوانم
من بنده آن دمم که ساقی گوید
یک جام دگر بگیر و من نتوانم
گویند کسان بهشت با حور خوش است
من میگویم که آب انگور خوش است
این نقد بگیر و دست از آن نسیه بدار
کاواز دهل شنیدن از دور خوش است
گر می نخوری طعنه مزن مستانرا
بنیاد مکن تو حیله و دستانرا
تو غره بدان مشو که می مینخوری
صد لقمه خوری که می غلام ست آنرا
من باده خورم و لیك مستی نكنم
الا به قدح دراز دستی نكنم
دانی غرضم ز می پرستی چه بود
تا هچون تو خویشتن پرستی نكنم
دانی غرضم ز می پرستی چه بود
تا هچون تو خویشتن پرستی نكنم
