Mohsen Ebrahimzadeh – Ghahraman Bi Edea

یکی زندگیش رفته و جون گرفته
تو چشمای هر شهری بارون گرفته
همه زل زدیم غرقه غصه به دیوار
دلامون همه مونده زیر یه آوار
وقتی که از جونت گذشتی
وقتی که دیگه برنگشتی
انگار زمین پیشه تو کم بود
تو آسمونا ساز غم بود
تو یه فرشته ی نجاتی
تو با خدا در ارتباطی
کم آوردم پیشت مردی
با قلبامون چیکار کردی
تو یه قهرمانی که بی ادعایی
کجایی که نخوابیدم
پر از اندوه و امیدم
شاید فردا دیدم
هنوز پیشه مایی
تا کی نامهربونی
چه بی رحمه دنیا
تو گفتی می مونی
چه تنها موندم اینجا
کم آوردم پیشت مردی
با قلبامون چیکار کردی
تو یه قهرمانی که بی ادعایی
کجایی که نخوابیدم
پر از اندوه و امیدم
شاید فردا دیدم
هنوز پیشه مایی
در میان شعله های آتش
این غیرتو شرافت مردانگی تو بود
که زبانه میکشید
در عجبم
آن لحظه ای که جانت را
کف دستت گرفته بودی
به این فکر نکردی که فرزندانت
از گفتن پدر
محروم میشوند
آسوده بخواب
آسوده بخواب که نامت
در آسمان این سرزمین حک شد