زمستانم تو را دارد پس از صد سال پاییزم
تو باشی دانه های شوق را از ابر میریزم
حضور تو هوایم شد دگر چیزی نمیخواهم
زمستان پادشاه فصلهایم شد نه پاییزم , زمستانم تو را دارد
زمستان هم تو را دارد بلوغو رقصه برفت را
زمین از پنبه پوشاند تا ببافد گیسه نرمت را
کنار شعله ی عشقت برایت چای دم میکرد
زمستان هم صبورانه تو را چشم انتظاری کرد زمستانم تو را دارد
برقصان شاله عشقت را مرا شیدای شیدا کن
در این بزم زمستانی مرا همقدر یلدا کن
برقصان شاله عشقت را مرا شیدای شیدا کن
در این بزم زمستانی مرا همقدر یلدا کن
برقصان شاله عشقت را مرا شیدای شیدا کن
در این بزم زمستانی مرا همقدر یلدا کن
