Reza Sadeghi – 35

دم سال تحویل توی کوچه‌ی ما یکی چشم به راهه
یه مادر که بچش تو عکس جوونیش مثل قرص ماهه
خودم دیدم هر سال که این سبزه هارو براش کاشته با عشق
هنوز لای قرآن واسش عیدی هاشو نگه داشته با عشق
سی و پنج ساله
یه شاخه شقایق توی هفت سینه
سی و پنج ساله
که دور خوشی هاش یه میدون مینه
سی و پنج ساله
یه شاخه شقایق توی هفت سینه
سی و پنج ساله
که دور خوشی هاش یه میدون مینه
امیدش نمرده سی و پنج ساله که حالش همینه
دلش بی قراره هنوزم تو شب هاش پُر از خواب جنگه
الان چند ساله نمیبینه چشماش و گوشش به زنگه
همین آرزوشه یه بار دیگه دستاشو محکم بگیره
همین آرزوشه میخواد خنده هاشو ببینه بمیره
سی و پنج ساله
یه شاخه شقایق توی هفت سینه
سی و پنج ساله
که دور خوشی هاش یه میدون مینه
سی و پنج ساله
یه شاخه شقایق توی هفت سینه
سی و پنج ساله
که دور خوشی هاش یه میدون مینه
امیدش نمرده سی و پنج ساله که حالش همینه