Pedram Azad – Raahro (Ft Sadegh)

صدای خشم از در اول بود
عاشقانه هاش از در بعد بود
دعای یک زن عینه یه مادر
گلوله شکفتش سینه ی مردو
بود صدای فقر
اخبار جنون
برهنه دهن تو اذهان عموم
گلوله شکفتش گلویه فرد و
سکوت گرفت راهرو رو
(سکوت گرفت راهرو را)
من متولد راهرو ام
رطوبت دیوارو نم
خیلی سالو دوییدم
تو خودم بی حالو خم
شیشه ای رو ندیدم پشتش باشه چیزی جز من
شد برام از طبیعت
این پوشش سنگی که خیس شد سخت
کلی ته سیگار پشت تصمیمام تو پیچ آخر راهرو
رو به روم سفید پشت سر سیاه
روی من نخورد بارکد
شاهی ام که توش سرباز داشت
ماهی ام که توش صد سال داشت
زمزمه ام پیچید تو گوشت که
سقوط حکمه پرواز داشت
از شروع این بازی
هر روز تکرار و تکرار
انتهای این راهرو کجا میرسه این بار
تو عمقه نفسهام
یه آه نشسته انگار
یه گلوله تو سرم گذشته ام ریخت رو دیوار
از شروع این بازی
هر روز تکرار و تکرار
انتهای این راهرو
کجا میرسه این بار
تو عمق نفس هام
یه آه نشسته انگار
بس که مردم تو این راه
مرگو سایه ام من اینبار
من صدای اون ور دیوارم
میتونی صدامو بشنوی
تو تنها در ساکت اینجایی
میتونی مرزا رو بشکنی
چی هستی که بغضت میکشه گلمو ناخن
کی هستی که بودنت میکنه روحمو آروم
کی هستی د روانی بگو
من میدونم که این در باز میشه به روم
میشنوم نبضاتو میکوبم به تون
میبینیم حس میشم میدونم بدون
نصف آدم نصف روح
حس باور بهم بود
نصف تارم نصف پود
نصف خاکم نصف کود
قلبه دیوار پر روزنه بود
تاریکی میداد یه فرصت نور
که شاید بتونه بسازه رویاشو
تویه اعماق با معضله اون
روی فکرش یه ضربدر زرد
روزهای رفتشو زد سر ضرب
بازی از قبلا مسخره تر
هم زنده است اینجا همبستر بد
اسبابتو جمع کن که این آخرین صلحم باتوئه
این لحظه خروجمونه سرود سقوط این پله
من از شهر فرشته هام
قرمز تویه نوشته هام
خداحافظ سرخورده ها
خالی های اینجا تا پرش
از شروع این بازی
هر روز تکرار و تکرار
انتهای این راهرو کجا میرسه این بار
تو عمقه نفسهام
یه آه نشسته انگار
یه گلوله تو سرم
گذشته ام ریخت رو دیوار
از شروع این بازی
هر روز تکرار و تکرار
انتهای این راهرو کجا میرسه این بار
تو عمق نفس هام
یه آه نشسته انگار
بس که مردم تو این راه
مرگو سایه ام من اینبار