Farzad Farokh – Labkhand

لبخند تو را
به دنیا ندهم
با عطر هوایت
به رویا بروم
وقتی که تو باشی
دل آرام شوم
جانم تو بخند
که آرام شوم
من عاشقه چشمان سیاهت شوم دلبسته ی آن طرز نگاهت شوم
آنقدر که رخساره
تو زیباست مرا
دیوانه ی خود کرد
هربارکه دیدم ترا
تو شدی جسمو جان من
گل مهربان من
تو شدی بهار من
من به تو دل دهم
که چون برسم به قلبه تو
بشوم فدای تو
تو شدی جسمو جان من
گل مهربان من
تو شدی بهار من
من به تو دل دهم
که چون برسم به قلبه تو
بشوم فدای تو
خوشم با تو
چنان مستم
من عاشقه آرامش
چشمان تو هستم
چقدر خوبه
که تو هستی
معشوقه ی من
نیمه ی جانم
تو هستی
به عهدی که
به هم بستیم
هرگز نگذارم که
تو از من برنجی
که من با تو
پر از شوقم
با هرنفست چاله ی خندت
به این دل نشستی
تو شدی جسمو جان من
گل مهربان من
تو شدی بهار من
من به تو دل دهم
که چون برسم به قلبه تو
بشوم فدای تو
تو شدی جسمو جان من
گل مهربان من
تو شدی بهار من
من به تو دل دهم
که چون برسم به قلبه تو
بشوم فدای تو