شب موسیقی شلخته اما استوار بمرانی

گزارش اختصاصی گنجا از آخرین کنسرت تابستانی گروه بمرانی

به راستی “شخصیت” در موسیقی چیست؟
چه مشخصه ای است که یک هنرمند،یک گروه یا در ابعاد بزرگتر یک نسل از هنرمندان را از نسل دیگری متمایز میکند؟
شاید پاسخ این پرسش به وضوح در رفتار هنری بمرانی قابل مشاهده و استناد باشد.گروهی که با ظهور موج نوی موسیقی بعد از انقلاب،درست زمانیکه سبک های مهجور در موسیقی ایران فرصتی برای ارائه جست و جو میکردند,ظهور کرد و مدارج ترقی را به اصول و پله پله طی کرد و به جایگاه تسبیت شده ای در بازار موسیقی و میان مخاطبان رسید.
عاملی که در موسیقی بمرانی می تواند برای هر شنونده ای جذاب باشد رنگ متفاوت موسیقی این گروه است.انرژی مضاعفی که به طور مداوم ذهن و جسم مخاطب را می پیماید و لحظات جذابی را برای او رقم می زند.موسیقی بمرانی را شاید بتوان تلفیقی از موسیقی جز,فانک,پاپ و در مواقعی سبک کانتری دانست که با کلامی سهل اما مفهومی ممتنع در عین رنگامیزی جان شنونده,ذهن مخاطب را هم درگیر خود میکند.
اما اصولا در زمینه موسیقی چون در ایران سبک های موسیقی به شکل واحد و مستقل حضور ندارند,همیشه مخاطبان موسیقی به دنبال سلایق اصلی خود در موسیقی های تلفیقی هستند.این مورد اصلا به معنی جذاب نبودن عمل تلفیق در موسیقی نیست اما از آن جهت آزار دهنده است که گاها از اصول اصلی سبک ها نمی توان پیروی کرد.
به طور مثال یکی از ارکان موسیقی کانتری که اصلی ترین و سنتی ترین شاخه موسیقی در کشور آمریکاست,بیان و روایت نوعی داستان در شعر است که با بیانی ساده و کلماتی صمیمی و خودمانی مطرح می شوند و با لحنی منحصر به فرد توسط خواننده خوانده, و روایت می شوند.اما در محدود خوانندگان و گروه هایی که در این سبک می نوازند هیچگاه چنین اصولی دیده نشده است.همچنین بسیار موارد مشابهی هم در این مورد می توان جست و جو کرد.
اما در هر حال وجود موسیقی تلفیقی این روزها نعمتی برای مخاطبان خاص موسیقی است که اتفاقا روز به روز بیشتر می شنود و اصلا به دنبال جریان رایج و بازاری موسیقی هم نیستند.بمرانی یکی از گروه هایی است که نیاز مخاطبان خاص موسیقی را تا به امروز به خوبی پاسخ داده و همیشه به دنبال نوآوری و حرکت در موسیقی خود است و به جریان رایج موسیقی توجهی ندارد.
از شاخصه های موسیقی بمرانی که گذر کنیم,اجرای زنده این گروه به مراتب برای مخاطب جذاب تر هم هست.انرژی و حرکات اعضای گروه,نوع خاص خوانش خواننده,ستفاده از ساز های متفاوت و موسیقی صد در صد زنده بدون استفاده از جذابیت های صوتی دیجیتال; همه و همه; از عوامل موفقیت,محبوبیت و همچنین ماندگاری بمرانی میان مخاطبان است.
اجرای روز یازدهم شهریور بمرانی هم از این فاکتورها مستثنی نبود.بمرانی با ایجاد محیطی صمیمی اما گرم و پر انرژی مخاطبان را در طول برنامه با خود همراه می ساخت و موسیقی خود را به بهترین شکل به مخاطب عرضه می کرد.بر خلاف قوانین نا نوشته گروه های موسیقی در ایران,در اجرای بمرانی خبری از پر رنگ بودن شخص خاصی نیست;همه و همه در خدمت نام گروه حرکت میکنند و صرفا موسیقی را عرضه میکنند.
اما نوع سازبندی در اجرا و استفاده درست و گوش نواز از سازهای مختلف در اجرای بمرانی یکی از ارکان اصلی اجرا به شمار می رود که در لحظات مختلفی از اجرا مخاطب را به خوبی با خود همراه می سازد.همچنین راحتی و آرامش و صمیمیت واقعی اعضای گروه نوازندگان در هنگام اجرا از نکاتی است که راطه میان اجراکننده و مخاطب را محکمتر از پیش میکند.
اما بمرانی به اتفاقات موسیقایی در حیات هنری خود اعتقاد نانوشته ای دارد. این مورد به وضوح در آلبوم های استودیویی این گروه هم دیده می شود.این گروه در اجرای اخیر خود از پروژه ای رونمایی کرد که در نوع خود برای هواداران بمرانی جالب توجه است.
”سیزده-چهل“ نام پروژه جدید بمرانی است که بهزاد عمرانی (خواننده گروه) تنها به گفتن توصیفات کوتاهی از آن بسنده کرد.او با بیان اینکه این ÷روپه در ارتباط با بازخوانی قطعاتی از هنرمندان دوران طلایی موسیقی ایران است که کمتر آن هارا شنیده ایم اضافه کرد:
“این پروژه در زمره کارهای متفاوت ما قرار میگیرد.ما به سراغ قطعاتی از هنرمندان شهیر موسیقی ایران رفتیم که کمتر از آن ها شنیده ایم.نظیر قطعاتی از عباس مهرپویا که از هنرمندان شاخص نسل خود بود.امیدواریم این قطعه مانند خوشحال و شاد و خندانم برایتان خاطره ساز شود.”
روی هم رفته اجرای بمرانی جدا از تمامی نواقصی که در بهترین حالت اجرای زنده این روزها هم اتفاق می افتد,شب خاطره انگیز و قابل قبولی را برای مخاطبان خود رقم زد و روند خوب خود را ادامه داد.اما باید دید بمرانی چقدر در مسیر رشد پیش می رود و تا چه حد می تواند بازار موسیقی را در سبک خود,در اخیار داشته باشد.

عکسها از سمیرا سلیمانی