من مانند کویری خشک
تو مانند ابری پر از بغض
صدای رعد و برقت را میشنوم
از بی پناهیت بر من ببار
بادهای سرگردان تنت را به بازی گرفتن
غرورت را کنار بگذار بر من ببار
در نبودت خورشید آنقدر بیرحمانه تابید
که تکه تکه شدم
انگار فهمیده بود تو را دوس دارم و
من را به آتش کشید
من تشنه ی عشق توام
بر من ببار تا دشت وسیع از زندگانی شویم
بر من ببار کوهها نمیگذارن به دریا برسیم
من من همانم همانم که روزی سبز بود
بر من ببار تا دوباره ریشه شویم
یکی شویم عاشق شویم
بر من ببار کوهها نمیگذارن به دریا برسیم
من تشنه ی ذره ای از عشق توام
بر من ببار بر من ببار
بر من ببار
