Kaveh Poorkahnooji – Barge Paeizi

دلسرد ، داره خشک میشه و زرد
کاشکی میشد تا جوونه ، رهاشه از شاخه درد
میخواد پر بگیره توو دل باد
زنده شه خورشید رویاش ، توو آسمون آزاد
باد زد ، اما دیگه خیلی دیره
چون تن من دیگه پیره
تموم آرزوهام مثله اشک داره میریزه
پرواز دیگه لذتی نمیده
با این بالهای خشکیده
رسیدم به آرزوهام ، اما حیف که دیگه پاییزه
خیس ، گمشده توو باد پاییز
دلگیره از سرنوشت ، سرد و تب دار و مریض
افتاده رو زمین سرد و نمناک
در انتظار له شدن ، برگشتن به دل خاک
باد زد ، اما دیگه خیلی دیره
چون تن من دیگه پیره
تموم آرزوهام مثله اشک داره میریزه
پرواز دیگه لذتی نمیده
با این بالهای خشکیده
رسیدم به آرزوهام ، اما حیف که دیگه پاییزه
میخواستم رو دستای باد بشینم سر بزنم به آسمون
تن سبز من ولی رو شاخه ها اسیر بود .
وقتیکه پاییز تموم زردی هاشو توو وجودم خالی کرد
رسیدم به آرزوم ، رها شدم ، اما تنم چه پیر بود .