مثه تب بود، مثه آتش
وقت رفتن دل توي خون
وقتي از عشق قصه ها بود توي سينش
هر جا بودي،بي بهونه
خسته از غصه زمونه
رو لبامون قصه دل ، عاشقونه
ولي از بخت بد من
قصه گو راوي غم شد
اوني كه تاب و تبم بود
اومد و خار و خسم شد
زندگي فصل خزون شد
شب من غرق جنون شد
اما اون رفت و چه آسون
دل من كاسه خون شد
من با اميد عشقت
رودرروي دنيا بودم
با حرفاي قشنگت
شعر خوشبختي رو سرودم
حالا از اون همه هيامو
جز يادي و آهي نمونده
رفتي و گفتي فراموش
ديگه قصه عشقي نمونده
اون ململ ابري بهارون
اون داغي خورشيد تابستون
اون پاييز و رنگاي فراوون
اون كوه و سپيدي زمستون
انگاري مثه خواب بود و از خواب پريدم
انگاري مثه خواب بود و از خواب پريدم
ولي از بخت بد من
قصه گو راوي غم شد
اوني كه تاب و تبم بود
اومد و خوار و خسم شد
زندگي فصل خزون شد
شب من غرق جنون شد
اما اون رفت و چه آسون
دل من كاسه خون شد
من با اميد عشقت
رودرروي دنيا بودم
با حرفاي قشنگت
شعر خوشبختي رو سرودم
حالا از اون همه هياهو
جز يادي و آهي نمونده
رفتي و گفتي فراموش
ديگه قصه عشقي نمونده
اون ململ ابري بهارون
اون داغي خورشيد تابستون
اون پاييز و رنگاي فراوون
اون كوه و سپيدي زمستون
انگاري مثه خواب بود و از خواب پريدم
انگاري مثه خواب بود و از خواب پريدم
اون ململ ابري بهارون
اون داغي خورشيد تابستون
اون پاييز و رنگاي فراوون
اون كوه و سپيدي زمستون
انگاري مثه خواب بود و از خواب پريدم
انگاري مثه خواب بود و از خواب پريدم
