Shahab Najafi Khas – Gorg Sefat

ی عمره که دارم با دردام میجنگم
به امیدی اینکه ی روزی بخندم
میرم جلو که جا خشک کنه رو لبام
اما راهم شده به تاریکی شبام
نه اینکه فکر کنی مسیرم بود اشتباه
فقط باج ندادم به این اجتماع
سرمو نکردم مثه کبک توو برف
که ی عمر بمونه پشت سرم کلی حرف
غرورم نذاشت که خار بشم و
واسه هر کس و نا کسی ابزار بشم
تو خودت غروتو گذاشتی زیر پا
اونقد شدی غرق لجن
که ذره ای شرافت نیست توو وجوت اصا
اگه ی عمر بمونم توی حسرت
سر خم نمیکنم جلو بندت
ی خورده بریم توو فاز گلگی
از خودم و از تو این زندگی
از خودم که هنوز درگیر تقدیرم
تا اینجای کار که فقط بد دیدم
از تو که نیاوردی به چشمات ی روی خوش
نمیارم به یادم ی روز خوش
فکر میکردم تو یکی دیگه میشی همدمم
اما امثال تو خیلیا به دلم لگد زدن
هر کی اومد خورد زد برد
بعدش خندید و ندیدم
جز گرگ