بود که بار دگر بشنوم صدای تو را ، ببینم آن رخ زیبای دلگشای تو را
بگیرم آن سر زلف و به روی دیده نهم ، ببوسم آن سر و چشمان دلربای تو را
ز بعد این همه تلخی که می کشد دل من ، بنوشم آن لب شیرین جان فزای تو را
کی ام مجال کنار تو دست خواهم داد ، که غرق بوسه کنم باز دست و پای تو را
مباد روزی چشم من ای چراغ امید ، که خالی از تو ببینم شبی سرای تو را
دل گرفته ی من کی چو غنچه باز شود ، مگر صبا برساند به من هوای تو را
چنان تو در دل من جا گرفتی ای جان ، که هیچ کس نتواند گرفت جای تو را
ز روی خوب تو برخورده ام خوشا دل من ، که هم عطای تو را دید و هم لقای تو را
چنان تو در دل من جا گرفتی ای جان ، که هیچ کس نتواند گرفت جای تو را
ز روی خوب تو برخورده ام خوشا دل من ،
که هم عطای تو را دید و هم لقای تو را سزای خوبی نو بر نیامد از دستم ،
زمانه نیز چه بد می دهد سزای تو را
به ناز و نعمت باغ بهشت هم ندهم ، کنار سفره ی نان و پنیر و چای تو را
ز بعد این همه تلخی که می کشد دل من ، بنوشم آن لب شیرین جان فزای تو را
چنان تو در دل من جا گرفتی ای جان ، که هیچ کس نتواند گرفت جای تو را
