Mohammad Mohebian – Paeez

کاش چون پاییز بودم کاش چون پاییز پاییز بودم
کاش چون پاییز بودم کاش چون پاییز خاموش و ملال انگیز بودم
برگ های آرزوهایم یکایک زرد میشد آفتاب دیدگانم سرد میشد
پیش رویم چهره ی تلخ زمستان جوانی پشت سر آشوب تابستانو عشق ناگهانی
سینه ام منزلگه اندوهو بد گمانی
کاش چون پاییز بودم کاش چون پاییز پاییز بودم هی
ناگهان طوفان اندوهی به جانم چنگ میزد
اشک هایم همچو باران دامنم را رنگ میزد
و چه زیبا بود اگر پاییز بود وحشی و پور شور و رنگ آمیز بودم
شاعری در چشم من میخواند شعری آسمانی
در کنار قلب عاشق شعله میزد در شرار آتش دردی نهانی
نغمه ی من همچو آوای نسیم پر شکسته
عطر غم میریخت عطر غم میریخت بر دل های خسته بر دل های خسته
پیش رویم چهره ی تلخ زمستان جوانی پشت سر آشوب تابستانو عشق ناگهانی
سینه ام منزلگه اندوهو بد گمانی
کاش چون پاییز بودم کاش چون پاییز پاییز بودم هی