پر از ابرهای نگاه توام
کنار نفس های این شهر سرد
پر از تیک تاک زمان بی امان
که تکرار دردی تو تکرار درد
ببین رد پاهای من میچکه
از اندوه خیس همه کوچه ها
قدم های مردی که سایش شده
شبیه زنی پر فروغ و رها
از آغوش خاک و تن لخت آب
به سودای باران تو راهی شدی
کجای غزل از شبم سوختی
که از خواب هایم تو خالی شدی
تو لبخند صبحی سزاوار نور
منه بی چراغ در تمنای شب
تو میراث آیینه ای جنس آب
من از سایه ها تیرگی لب به لب
تو دوری مثل شرق و غرب زمین
که از روز من روشنی کم شده
که هر صبح ایفای نقش زمان
مثل رفتنت گیج و مبهم شده
تو اونقد شمالی غریب از جنوب
من اونقدر جنوبم که لب های تو
تب تند این عشق بالا زده
با دستات تو پاشویه کن قلبمو
به چشمای شرجی من خو بگیر
من از مرزهای تنم رد شدم
به بارون به اشکی که رو گونمه
من از عشق تو با خودم بد شدم
به چشمای شرجی من خو بگیر
من از مرز های تنم رد شدم
به بارون به اشکی که رو گونمه
من از عشق تو با خودم بد شدم
پر از ابرهای نگاه توام
کنار نفس های این شهر سرد
پر از تیک تاک زمان بی امان
که تکرار دردی تو تکرار درد
