باک خالی
جیب خالی
ظهرای تابستون
هفته های نحس و تکراری
توی تقویم غرغ بودم
توی زندگی محدود خودم
نا که دیدم یه نفر بلند میگه مستقیم
یه نفر که نبض کل شهر تو دستش بود
که تموم عابران دیوونه میشدن براش
چراغای راهنمایی همه چشمک می زدن
ماشینا صداشونو صاف می کردن
پیش پاش یه نفر که وقتی پاشوتو ماشینم گذاشت
از همون لحظه تموم سختیا
اسون شد نفسم گرفت دلم رفت
تموم قلبم مثل اویزی که به اینمه سرگردون شد
یه نفر که اگه چند دقیقه دیرش می شد
من دلم می خواست تموم راهو پرواز کنم
جمله جمله حرفای سیاسی می زدم
براش که بتونم سر صحبتو باهاش باز کنم
هی خدا خدا می کردم که ترافیک شه
تا یه چهار راهمو کنارش دو هزار شب برم
واسه اینکه بتونم دقیق تر نگاش کنم
همه راهو دلم می خواست دنده عقب برم
اگه خرده تو جیبش نبود غر نمی زدم
واسم چرک کف دست اهمیتی نداشت
جوری عاشقش بود که حتی وقت رفتنش
اگه محکم درو می بست اهمیت نداشت
غرق توی زندگی محدود خودم بودم کع دیدم
یه نفر بلند میگه مستقیم
