Amir Barsaam – Azar

دلم گرفته از آدماى اين شهر
از اين خيابوناى سرد و مات و بى رحم
دلم گرفته از دلهره و همهمه
ديگه دلشوره بسمه
من يه آذرىِ ساده
يكى كه لج كرده دوباره پياده زير بارون
توام كه رفتى با اون
من اونى ام كه بغضشو ميخوره
يكى كه دل نميده از همه ميبره
از اضطراب اين شهر
هميشه دلخوره
يه مرد خسته كه خيره اس به ديوار
يه دل شكسته از آدمهاى بيمار
يه تنهاى تنها يه ولگرد يه بيمار
يه جسمِ پريشون غرق دود سيگار
من از اين شهر ميرم كه ميرم
از آدماى اينجا سيرم كه ميرم
هواى اين شهر تيره اس كه ميرم
نفسام گيرن بمونم ميميرم
من از اين مردم بى رحم خسته ام
اونا كه هردفعه يجور قلبمو شكستن
شدم يكى كه از حرف مردم پره
يكى كه از همه حتى از خودى ميخوره
يه مرد خسته كه خيره اس به ديوار
يه دل شكسته از آدمهاى بيمار
يه تنهاى تنها يه ولگرد يه بيمار
يه جسمِ پريشون غرق دود سيگار