یه سیگار کوبایی کنج لبم
یونیفورم شعرامو تا می زنم
اتاقم شبیه یه کشور شده !
خودم رو فیدل کاسترو جا می زنم
یه تی شرت و سبز چریکی تنم
دارم سوسیالیستی حال می کنم
جهانی رو آزاد و بی حد و مرز
دارم انفرادی خیال می کنم
باید خاطرات موتور سیکلتو
تو مغزم دوباره مرورش کنم
بشم نبض سانتاکلارا فقط
تو کوبا با ارنستو شورش کنم
باید شعر لورکا بخونم فقط
رها شم از اندیشه ی انزجار
باید از نگاه " چه " دنیا رو دید
پزشک ِ چریک ِ سیاستمدار
یه سیگار کوبایی کنج لبم
یونیفورم شعرامو تا می زنم
اتاقم شبیه یه کشور شده !
خودم رو فیدل کاسترو جا می زنم
دارم نامنظم ترین جنگو با
یه تاکتیک تازه رقم می زنم
صدامو پر از نیشکر می کنم
با گیتارم از عشق دم می زنم
نشستم به امید فرمانده چه
اتاقو مث کارناوال می کنم
به سرکوب حزب زمان می رمو
زمینو پر از احتمال می کنم
پزشک ِ چریک ِ سیاستمدار
گروهبان هنگ پیاده ات منم
کسی که به این جای خالی هنوز
نکرد و نمی کرده عادت منم
تو از شرق و غرب و شمال و جنوب
من از آخرین نقطه روی زمین
یه روزی دوباره به هم می رسیم
فقط باید عاشق بمونیم - همین
