OO – Kalagh

[ورس ۱]
سکوت بکن و احترام بذار
به اون سبک که از دل اجتماست
همیشه بد شد همیشه طرد شد
اما نمیدونم هنوز چرا خار چشمه باز
دزد شد گرگ شد همیشه هو شد
همیشه پل شد آخرش نتیجه اوت شد
همیشه تنها‌ همیشه بد ما
ولی خودت میگی یا که بگم تن کی شد
بچه ناخلف موسیقی ایران
پره نداره جا واسه ماها‌ ایران
باشه ما رفتیم شما خوش باشین
هنر ما نمک نداشت عاقبتش توی ایران
فحاشیم سطحی عمیق
عیاشیم عجیب غریب
اشتباست شاید ولی
اجتمات رو بپذیر
جدا از دغدغه هاتون
قانونا و محکمه هاتون
قدرت سانسور قضاوت
مصالح منفعت هاتون
زیر زمین ما داریم یه جا تمیز
که درش بازه همیشه رو آشنا و غریب
یه جای گرم بر خلاف شهر
تو هم بیا‌ میبینی که همه شبیه همیم
هنوز آزاد با‌ باج غریبیم
متضادیم مترادف نمیشیم
میدونم گاهی سر و صدا میشه
ولی خونواده سر جاشه غمی نیست
غمی نیست اگه زدین تو ذوقش
عادیه رواله روتینه فرمش
غمی نیست زیرزمین بزرگه
قلبش میبینه میبخشه پشتش
[ورس ۲]
از کشور اگر اما کوچ باید کرد رفت
از غربت وطن از آن کوچ باید کرد رفت
از تئاتر خوشکل رویا از سیرک چرت و مضحک دنیا
هرچند به ناچار اما کوچ باید کرد‌ رفت
چیزی نمیدونم از سکون
رد میشم گذره کل مسیر پیش روم
عادتمه خراب کنم پل پس رو همیشه
طبیعتم اینه بذارم و برم خیلی ولی خب
پشت رفته یه اومدن
که شاید دور بشه ولی میشه بدون شک پس
این قصه هم میشه تموم
و این کلاغ به خونش میرسه تهش
صدامون گرمه هرچند روحه شده سرد
دلامون شرقه هرچند کوله شده غرب
میرسه روزی که نباشیم این لالایی ها
به جامون هستش هرچند خونه شده قبر
با‌ چوب لای چرخمون
علی موند با حوض ما با‌ هنرمون
رپ شد دلیل انزوای ما
با‌ کجی دستتون به سمت حقمون
تف‌ به شعر و شاعر و زوایه
هم‌ به‌ تیک هم به تاک هم به ثانیه
تف‌ به تو آره توی هنردوست
تف‌ به‌ من که‌ به گام‌‌ داده قافیه
میبره مکرر میسره مرتب
ولی‌ هی‌ قصه هاش رو میخونه بلندتر
تاریخ رو فاتحان مینویسن
اما زمان همه چیز‌ رو میکنه مشخص