Meysam Heydari – Mooye Sepid

روبرویِ آینه من رفتم و دیدم پیر شد
آن پسر بچه ی عاشق در غم تو زمین گیر شد
تو که نیستی و دلم نالان و گریان شده
دلِ دل تنگ به تاب آمده رخسار چو پیران شده
در تکاپوی وصالت چه روزگاری سر شد
آتشِ جوانی خاموش و دیدی که خاکستر شد
هدف و عشق و انگیزم خاکستر شد
میگذریم و میگذرانیم روزگار گذر دیده
تا که من به خود آیم موی رو سرم سپیده
میگذرم از کوی تو حیران به یاد چشم تو
ای یار شیرین روزگاری است که ندیدم یشم تو
این غبار روی چهره انتظار تو است صنم
دوری تو بشد طوفان و دچار برف و غم
درطلبت شوق مرا کس نتوان حدس زند
در خواب هم رویای تو این مرد پیر را میبرد
گَرد آن روزی که رفتی بر سرم افتاده
هر تار از این موی سپید چیزهایی یادم داده
بر سرم کشت و زراع شد پر از جو گندم است
عاشق ازعشق اش جدا شد ز حرف مردم است
آن چه باز است دهان مردم است