Mohammad Esfahani – Negahe Montazer

به چَشم تر سحر ستادست
نگاه منتظَر به جادست
مسافران ره خبر چیست؟
شِفای چَشم منتظَر چیست؟
زمانه تاریست کجاست خورشید؟
گذشت دیده نمیرسد عید
خدا دلم وای به جان رسیدم
به عشوه طی شد شب امیدم
چو گردبادی در این بیابان
به گِرد خویشم چُنین شتابان
اَهَم ز آهَم خبر ندارد
شب سیاهم سحر ندارد
مرا رها گر ز من کند دل یارم
بر اوج اختر وطن کند دل یارم
بهار آمد تو خواهی آمد
نگار آمد تو خواهی آمد
خزان به سر شد تو خواهی آمد
جهان دگر شد تو خواهی آمد
تو مهر چهری تو ماه رویی
تو حور چَشمی تو مشک بویی
به رخ تمامی به ماه و اختر
ز اختری به ز ماه بهتر
به پیش رخسارت ای جهان تاب
چه شمع و شب تاب چه مهر و مهتاب
عیان به نخ شب رخی که ماه است
تو چون بر آیی شب سیاه است
ای وُرقَع زر تاب تو از روی تو روشن
از خانه برون آ حُجُب از رو بیفکن
ای دلبر ایام آن وُرقَع زرتاب
بر موی خوش و روی خوشت نیست سزاوار
در حلقه ی عشاق جانها به تو مشتاق
از خانه برون آ که گلستان شود آفاق