تو را میخواهمو دانم که هرگز
به کام دل در آغوشت نگیرم
تویی آن آسمان صاف و روشن
من این کنج قفس مرغی اسیرم اسیرم
ز پشت میله های سرد و تیره
نگاه حسرتم حیران به رویت
در این فکرم که دستی پیش آید
و من ناگه گشایم پر به سویت به سویت
در این فکرم که در یک لحظه غفلت
ازین زندان خاموش پر بگیرم
به چشم مرد زندانبان بخندم
کنارت زندگی از سر بگیرم بگیرم
در این فکرم منو دانم که هرگز
مرا یارای رفتن زین قفس نیست
اگر هم مرد زندانبان بخواهد
دگر از بهر پروازم نفس نیست
مرا یارای رفتن زین قفس نیست
دگر از بهر پروازم نفس نیست
تو را میخواهمو دانم که هرگز
به کام دل در آغوشت نگیرم
تویی آن آسمان صاف و روشن من
این کنج قفس مرغی اسیرم اسیرم
ز پشت میله های سرد و تیره
نگاه حسرتم حیران به رویت
در این فکرم که دستی پیش آید
و من ناگه گشایم پر به سویت به سویت
در این فکرم که در یک لحظه غفلت
ازین زندان خاموش پر بگیرم
به چشم مرد زندانبان بخندم
کنارت زندگی از سر بگیرم بگیرم
در این فکرم منو دانم که هرگز
مرا یارای رفتن زین قفس نیست
اگر هم مرد زندانبان بخواهد
دگر از بهر پروازم نفس نیست
مرا یارای رفتن زین قفس نیست
دگر از بهر پروازم نفس نیست
