دلم خیلی گرفته از این دنیایی که غرق گناهه
دلم واسه کودکی گرفته که تو بارون بی پناهه
توی چشمامش نمیخونم حرفی جز ناراحتی نیست
دیگه دشمن چه نیازه وقتی هیچ رفاقتی نیست
با یه کفش پاره پاره روی جدولا نشسته
اون یه عمره دل کوچیک و غریبش از زمونه بد شکسته
مثل گلهای تو دستش شده پژمرده و بی جون
میشه فهمید درد تنهاییش و حتی از صدای سرد و لرزون
آرزو به دل میمونه مادرش و باز ببینه
تو دلش مونده یه روزم سر یه سفره بشینه
اون با لالایی بارون لای کارتونا میخوابه
روز و شب معنی نداره همه لحظه هاش عذابه
بعضی حرفا گفتنی نیست بعضی حرفا گریه داره
مثل کودکی که پرسید ارزو چه معنی داره
وعده های پوچ و واهی وقتی هیج حمایتی نیست
پس چرا تو این زمونه نشون از عدالتی نیست
اونیه عمره شب و روزاش توی غم خلاصه میشه
نگاه سنگین مردم شده عادتش همیشه
