Bahram Omrani – Sharabe Azali

تا قیامت من از این عشق نگردانم روی
راه روشنتر از این نیست روم من به چه سوی
قطره ای تب عشق تو به جانم افتاد
در رگ و ریشه ی من خون به رگ افتاد تو جوی
نیمه چشمی به من انداختی دل شد مدهوش
کس نداند چه شوم گر بشوی رو در روی
ز شراب ازلی مست چنان شد روحم
که سراغم نه ز مسجد که ز میخانه بجوی
جان از خیالت که به لحظه فضایت
دوری ز رخت از تب این عشق نکاهد
گویند ز سینه برود آنکه نظر نیست
این وضع به جمال تو نشاید
آن دم که مرا جان بدهد عشق تو در
بی عشق تو ای دوست نفس هیچ نپاید
دور از من و پیدا شود هرجا نشانت
روی چو مهد در همه جان روی نهاید
دل بسته نشد در گریه هیچ نگاهی
لیکن به نگاهت ز دلم هیچ نماند
داغست به قلبم ز فراغت کجایی
امید که پایت به دوچشم ترم آید
دور از من و پیدا شود هرجا نشانت
روی چو مهد در همه جان روی نهاید
دل بسته نشد در گریه هیچ نگاهی
لیکن به نگاهت ز دلم هیچ نماند