Mohammad Saleh – Shahr Khab

تشنه ها توو هرم صحرای عطش خواب چشمه ی زلالو میبینن
اونا که سیبای سرخو میخورن خواب میوه های کالو میبینن
اما من خواب تورو دیدم و بس خواب تو ای تو هوای هر نفس
مثل اون عقابپیری که هنوز خواب پرواز و میبینه توو قفس
خواب تو ی خواب ناب تازه بود رویای پاکو زلال و مخملی
خواب هفت سالگی ستاره فصل سرسبز کلاس اولی
آخ چه ساده هم ترانه میشدیم توو کلاس بی هراس لحظه ها
آرزوها که هم اندازه بودن دنیا جا میشد میون مشت ما
کاش میشد همیشه بچگی کنیم کاش میشد دوباره هم صدا بشیم
خورشید از چهار طرف بتابه و ماها از سایه هامون جدا بشیم
میدونم نمیشه اما چاره نیست وعده گاهمون بازم خواب منه
توی آسمون تنهایی من همیشسه خورشید رویا روشنه
دوس دارم توو شهر خوابم بمونم آخه ساده تر میشه ستاره چید
میشه آواز زلال بودنو از سکوت ترد لحظه ها شنید
اما باز صدای زنگ زندگی خوابو از چشمای خستم میگیره
فصل ناتموم کودکی من توو دلم مثل ی فانوس میمیره